De Abrahamitische religies Christendom, Islam en Jodendom kennen alle drie een messiaanse tijd. Een tijd zonder oorlog, armoede, spanningen, zorgen. Een tijd dat men alleen bezig is met “zijn”, niet terugkijken en niet vooruitkijken. Zo een status is wel degelijk mogelijk voor mensen. Als je zorgen, angsten, haat, woede loslaat en tobben weet te vermijden dan brengt dat dichter bij jouw gevoel. De verbinding met je zelf is makkelijker te maken en de verbinding met anderen komt ook sneller tot stand. Je voelt de richting, de weg, het pad om te volgen en vanuit het gevoel maak je keuzes. Sommigen ervaren dit op bepaalde momenten of gedurende een langere tijd. Daarom is het best reëel om te denken dat zo een tijdperk binnen bereik van alle mensen ligt, waarbij men in het “nu” leeft.

Vakantie! Vaak denken we, dat wij die uitgevonden hebben. Logisch, want een eeuw geleden was er van vakantie amper sprake. Een enkele welgestelde kon het zich veroorloven erop uit te gaan, maar voor de gewone man en vrouw was dat niet weggelegd. Goed dat dit nu anders is.

Is Kerstmis een feest van vreugde vanwege de geboorte van Christus en is Pasen het feest van geloof vanwege de verrijzenis van Christus, dan kan je Pinksteren misschien het feest noemen van vuur en uitbundigheid vanwege de komst van de Heilige Geest. In verschillende kerken kun je dat zien aan de vuurrode gewaden voor dit feest.

Geloof ligt op straat. Letterlijk soms! Ik reed op de Ring-Noord achter een busje van ‘Credo Bouw’. Dat vond ik een fascinerende bedrijfsnaam. Credo, Latijn voor ‘Ik geloof’, is het eerste woord van de Apostolische Geloofsbelijdenis. Die wordt dan ook vaak het ‘credo’ genoemd. ‘Ik geloof Bouw’. Zou de oprichter gelovig zijn? Of vond hij of zij het gewoon een leuk woord? Zou Credo een achternaam zijn?